پشیمانم، پریشانم، به قلب خسته برگردان
الهی بالحسینِ بالحسین «آرام جانم» را
بهشتم را کلیدى بود و گم شد در فراموشى
ولى شکر خدا دارم مفاتیح‌الجنانم را

جهان می‌ایستد با هرچه دارد روبه‌روی او
زمان می‌ایستد، بوی خوش اسفند می‌آید
ولی‌الله، عین‌الله، سیف‌الله، نورالله
علی را گرچه بعضی بر نمی‌تابند، می‌آید

باد بهار لاله برآورده از زمین
یا از عبور ما به زمین خون چکیده است؟
دریا به شور وحشت خود موج می‌زند
یا اضطراب ماست که موج آفریده است؟

ای امیر صف‌شکن! صفّین به خود لرزیده است
پیش شمشیر تو پوشالی‌ست هیبت‌هایشان
بر تن دشمن به جز پیراهن نیرنگ نیست
نیستی یک لحظه غافل از سیاست‌هایشان

نه تنها از غم دنیا شود فارغ در این درگاه
که زائر می‌شود از خویش هم حتّی رها اینجا
چنان احسانِ او بی حدّ و حصر است ای دل عاصی
که داده راه آن شاه کرم حتّی تو را اینجا

شغل: بیداری... مکانش را نمی‌داند کسی
ساعت کاری: زمانش را نمی‌داند کسی
شهر: ایران! سابقه: ایثار! تحصیلات: عشق!
سن او: پیر و جوانش را نمی‌داند کسی

می‌شود گرم نوشتن
توی خانه گاه و بیگاه
با قلم نی روی کاغذ
می‌نویسد قل هو الله

جواب آن که به محشر حساب ما با کیست
قیامتی‌ست که در کربلا پدیدار است
قرار این همه پرچم‌به‌دوش آخرِ سر
ورودی حرم حضرت علمدار است

هر لحظه از این زندگی را قدر می‌داند
نه شاکی از دیروز، نه دلواپس فرداست
صد بار برگردم همین تصمیم را دارم
مادر شدن، مادر شدن، مادر شدن زیباست

به پا خیزید ای آیینه‌ها! آیینه‌تر باشیم
همان ماهی که از زیبایی‌اش گفتیم می‌آید
کبوترهای صحن قدس را از دور می‌‌بینم
چقدر آواز آزادی به این اقلیم می‌آید

در دست خوشه‌ای مست از شعر نغز پروین
بر لب شکوه شعری از شهریار دارم
در سر هوای ایران در دل نوای تبریز
ارگم که در حوادث دل استوار دارم

لبخند سرخ باغ انار است مادرم
عاشق‌ترین همیشه‌بهار است مادرم
گرمای خانه است و همه خانواده را
عمری‌ست محور است و مدار است مادرم

در این زمانۀ بدنام ناجوانمردی
به نام نامی مردان روزگار بایست
بس است اینکه به آه و به ناله در همه عمر
به انتظار نشستی، به انتظار بایست!

ای اوزویون هدیه وئرن سایله
بو گئجه پای وئر منِ ناقابله
ای کاسیبین سئفراسینین مهمانی
توت الیمی، سن بیل حسینین جانی...

این تحفۀ من ز وادی لاتخف ا‌ست
خاکی که مزیّن به امیر شرف است
از آن همه اشک بر سر چاه، همین
یک قطره به جا مانده که دُرّ نجف است

تو سردار سپاه عشق، تو پرچمدار فتح قدس خواهی ماند
که این خون تا ابد جاری‌ست، که این خون رهگشای راه آینده‌ست
تو در آدینۀ موعود، به باغ ارغوان‌ها بازخواهی گشت
در آن صبح بهارافشان، تو را برگشتنی اینگونه فرخنده‌ست

ابر، انتها ندارد، دریا همیشه زنده‌ست
خورشیدِ این مدارِ مینا، همیشه زنده‌ست
موجیم و رهسپاریم، سیلاب بی‌قراریم
دریا نهایت ماست، دریا همیشه زنده‌ست

نگاهش را ربوده بود ناپیدای دوری... همچنان از کِی؟
که روی منبر نِی صوت قرآن در سکوت روضه‌خوان پیچید
چه بود این؟ این صدای گریۀ من بود؟ در من گریه می‌کرد ابر؟
که بود این؟ آی راوی! او که نامش روضه شد در داستان پیچید؟

و أقرأُ فی ضوءِ الصواریخِ قاسمًا
تبسَّمَ فاستدعى أخاهُ المهندسا
یریهِ انبثاقَ القدسِ من ضحکتیهما
کینبوعِ نارٍ قیلَ ثمَّ تبجَّسا

تولّد مرگ را در پی ندارد، مرگ با او هست
بشر کاش از همان اوّل به قنداقه کفن می‌گفت
چه تبعید غریبی، ماهیِ غرق فراموشی
به تُنگ خویش، این دنیای وانفسا، وطن می‌گفت

باز دلتنگ زنگ مدرسه‌ام
دنگ‌دنگی که می‌شود پر و بال
حسرت مشق‌های ننوشته
لذّت بیست‌های اوّلِ سال

خدا امروز هم مانند دیروزش خدایی کرد
خدا بود آنکه در تشییع سیّد خودنمایی کرد
فقط او مرگ را اینگونه در انظار زیبا کرد
خدا در لحظه‌های آخر سنوار غوغا کرد

احمد کجایی؟ کاش اینجا می‌شدی ای کاش
یک دم شریک محفل ما می‌شدی ای کاش
احمد در اینجا چیزهایی تازه می‌بینم
با من دمی گرم تماشا می‌شدی ای کاش

در دل خود گفتم ای جوانه! در این خاک
تا تو بخندی وطن چقدر جوان داد
تا تو به آسودگی شبانه بخوابی
چند چمن لاله روز واقعه جان داد

مرد میدان، مرد طوفان، مرد دوران بود امام
قلب ما و روح ما و جان جانان بود امام
مولوی و حافظ و سعدی اگرچه عارفند
نور تقوا، شرح حکمت، جان عرفان بود امام

می‌نویسم «یاحسن» حُسن ختامش با خودت
بر لبم ذکر تو را دارم، دوامش با خودت
لحظه‌های عمر خود را می‌سپارم دست تو
از سلام زندگی تا والسّلامش با خودت

ذی‌القعدۀ هرسال باید در سفر باشد
هرچند فرصت کم، زیارت مختصر باشد
حتّی اگر ماشین برای او ضرر دارد
حتّی اگر پادرد با او همسفر باشد

نسیم بودی و از خود رها و با همه همراه
بهای جانِ رهایت نبود غیر پریدن
شهید خطّۀ خدمت! تو را به دوش گرفتیم
و ذکر خیر تو گفتیم بین آه کشیدن

دخترک یک نهال زیتون شد
ریشه زد در حیاط آن خانه
سایه انداخت بر تمامی شهر
قد کشید از میان ویرانه

چگونه وصف کنم شاعرانه کیست علی؟
شبیه نیست به غیر از خودش؛ علی‌ست علی
به رغم خواهش دنیا و چرب و شیرینش
به نان خشکِ جویی زاهدانه زیست علی

چه عاشقانۀ بهت‌آوری‌ست در تجرید
دمی که نور به اندام نور، روح دمید
جلال غیب عیان در جمال ایزد شد
جمال آینه شد، اسم شد، محمّد شد

چشم تو به عیب است، خطاپوشش کن
خشم تو چو آتش است، خاموشش کن
گر کار تو زشت است مبر از یادش
ور کار تو نیکوست فراموشش کن

آید صدای تیشۀ فرهادمان به گوش
شبدیز دشمنان مگر از بیستون گذشت؟
دیروز اگر «عبور» سخن تا گلو نبود
اینک سروده‌های من از «خط‌ّ خون» گذشت

وقت آن است تا که تعدادِ
ما رود رو به سوی افزایش
بچه‌هایی بیاوریم همه
اهل علم و کیاست و ورزش